Tijd om te delen...mijn zoon wilde geen 9 worden.

September 2016, mijn zoon Ivo is in mei 8 jaar geworden. Sinds een tijdje zegt hij regelmatig dat 8 jaar de perfecte leeftijd is. Als ik hem vraag waarom hij dat zo vindt, weet hij zelf eigenlijk ook niet echt antwoord te geven. Hij zegt dat het gewoon zo voelt en dat hij voor altijd 8 wil blijven, voor de rest van zijn leven. 

Nu is het zo dat hij al eerder had gezegd dat hij vindt dat iedereen kind mag blijven. Dat groter worden niet goed is voor de wereld. Hij zei dat als iedereen kind blijft, de wereld er een stuk mooier uit zou zien. Omdat ik dat van hem weet, relateer ik zijn verhaal over het 8 willen blijven daaraan. Ik ga er vanuit dat het wel over is gewaaid richting zijn verjaardag in mei. Dan gaat hij vast roepen welke cadeautjes hij graag zou willen hebben en wie er op zijn feestje mag komen.

De tijd verstrijkt en Ivo is nog niet begonnen over zijn verjaardag. Ik zit op de rand van zijn bed bij het naar bed brengen en begin er zelf over. Ik vraag hem of hij al heeft nagedacht over wat hij graag wil hebben voor zijn verjaardag. “Ik hoef geen cadeautjes want ik wil ook geen 9 worden”. Hij zegt het op een manier waaruit blijkt dat hij het zeker weet. Ik schrik. Het is dus niet over gewaaid.

Ik bespreek dit kort daarna met één van mijn spiritueel coaches. Zij benoemt dat het te maken kan hebben met een vorig leven van Ivo. Meteen zie ik het. Er waren geen woorden meer nodig. Ik zie een meisje voor me uit een andere tijd. Meteen nadat mijn coach is vertrokken wil ik contact maken met dat meisje. Ik zoek mijn favoriete plekje op in de bank en start de visualisatie……

Ze is 9 jaar, heeft blond lang haar en een lichtblauw jurkje aan. Ze speelt met een hoepel achter een hek. Ik sta daar en kijk naar haar. Ik nodig Ivo in de energie uit om bij me te komen. Ook mijn man komt bij ons staan. Achter het hek staat het meisje, in een kamp tijdens de oorlog, spelend met een hoepel. Ze maakt contact met ons en we weten al waarom, dit is Ivo in een vorig leven. Ze zou omkomen op 9 jarige leeftijd in het kamp.

We bedanken haar voor het delen van haar verhaal. Met z’n drieën laten we haar weten dat het nu voorbij is, dat Ivo nu in een nieuwe tijd leeft en hij haar verhaal niet hoeft mee te dragen. Dat het oké is voor nu en dat ze Ivo los mag laten. Meteen als we dat communiceren verdwijnt ze in het niets. Ze lost op.

Opgelucht maar ook verdrietig, lopen we met z’n drieën weg. Ivo tussen mijn man en mij in, ons tuinpad op. Het tuinpad van ons huis waar we wonen in deze tijd, 2016. We troosten Ivo en complimenteren hem met zijn moedige actie.

Ik open mijn ogen en droog mijn gezicht. Wat een emotionele visualisatie. Ivo voelt dus onbewust wat er ooit is gebeurd toen hij 9 jaar was. Natuurlijk wil je dat niet nog eens meemaken. Dan is 8 jaar zijn een stuk veiliger. Wat moet hij zich naar gevoeld hebben. Ik besluit het niet met hem te delen. Zijn onderbewuste weet nu genoeg. Ik wacht af wat er de komende tijd zal gebeuren. 

Maart 2017, 3 weken later. Ik zit op de rand van zijn bed en hij zegt ineens; “Ik ben toch bijna jarig? Ik weet al wie er op mijn feestje mag komen. En heb je al een cadeautje gekocht? Ik heb al een hele lijst hoor”…..Ik lach en knuffel hem helemaal plat, terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Binnenkort wordt hij 9 jaar, tijd voor een feestje.
  

Tijd om te delen…mijn verhaal…ik werd moeder, en bevrijdde mezelf.

15 mei 2008, 6:00 uur, ik was hoogzwanger en werd doodziek wakker. Ik pakte naar mijn hoofd omdat ik extreme pijn voelde en ging meteen rechtop zitten wegens gebrek aan lucht. Het was alsof ik een te strakke elastiek om mijn maagstreek had zitten. Ondanks deze pittige klachten wachtte ik braaf met bellen tot de verloskundigenpraktijk zou openen. Mijn man belde om 9:00. De verloskundige was er binnen een half uur. Zwangerschapsvergiftiging, ik moest blijven zitten. Mijn man moest aan de slag om mijn spullen bij elkaar te zoeken, het ziekenhuis was gebeld, we werden verwacht.

Ik werd meteen aan toeters en bellen gelegd en er werd bloed en urine afgenomen. Ik werd zieker en zieker en lag te wachten op de uitslag met koude doeken op mijn voorhoofd. Wat gebeurde er met mij? En hoe gaat het met mijn kind? Ik voelde angst, maar gaf me over aan de medici. Wat moest ik anders? De eerste uitslag kwam binnen, de zwangerschapsvergiftiging werd bevestigd. Ze wilden de bevalling gaan opwekken en ons kindje zou binnen 1 à 2 dagen geboren worden. Wat? Bevallen? Dat kan ik niet! Ik ben te ziek! Ze probeerden me gerust te stellen, het zou allemaal goed komen.

Ondertussen werd ons kindje goed in de gaten gehouden en hij maakte het goed. Dat stelde me gerust. De dag vorderde en we moesten wachten want nog niet alle uitslagen waren binnen. Mijn man keek voetbal op de minitelevisie en ik probeerde wat te slapen. In de middag kwam de tweede uitslag, ons kindje zou vandaag nog geboren worden middels een keizersnede. Mijn zwangerschapsvergiftiging was te acuut, wachten zou gevaarlijk zijn. Ze noemen dit HELLP. Het nieuws voelde dubbel. Spannend en eng omdat ik een operatie zou ondergaan, en zou ons kindje het redden? Hij zou immers nog 4 weken langer in mijn buik moeten zitten. Maar ik was ook opgelucht. Ik hoefde niet te bevallen. Ik zou niet weten hoe ik dat had moeten doen.

Ivo

De keizersnede verliep volgend plan, Ivo werd om 19:10 geboren. Gezond en wel, wat waren we opgelucht. Maar ik had nog veel nodig. Mijn herstel verliep niet volgens plan. Ik werd uiteindelijk teruggebracht naar de afdeling waar ik visite mocht ontvangen. Ik kreeg er weinig van mee. Ik keek scheel en kreeg geen woord uit mijn mond. Die nacht werd ik teruggebracht naar de eerste hulp waar ze met veel mensen aan mijn bed hebben gestaan. Het was als een droom, heel bizar. Ze probeerden een infuus aan te leggen maar kregen het niet geprikt. Ze probeerden het zelfs ergens bij mijn voeten. Uiteindelijk hebben ze een ander infuus afgekoppeld om het nieuwe aan te kunnen leggen. Waarom dit zo is gebeurd weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Daar had niemand een antwoord op.

De volgende dag heeft Ivo een tijdje bij me gelegen en heb ik voor hem gezongen. Dat weet ik deels uit herinnering maar vooral van de film die ik later terug heb gekeken. Ik wilde zo graag genieten maar ik was te ziek. Mijn man liet de familie weten dat ze die dag niet mochten komen. Ik had rust nodig. Pas de volgende dag besefte ik dat ik op een andere kamer lag aangesloten aan allerlei apparatuur. Maar ik keek nog steeds scheel en kon moeilijk praten. Ik weet nog dat iemand me ontbijt kwam brengen en het naast me neer zette en zei; “smakelijk”. Ze verdween weer. Ik probeerde te zien wat ze had neer gezet maar ik zag zo wazig. Ik had ook geen kracht om omhoog te komen. Mijn man was al vroeg bij me en zag hoe ik erbij lag. De arts kwam en heeft de magnesium, die je via infuus toegediend krijgt om epileptische aanvallen te voorkomen in verband met het HELPP syndroom, afgekoppeld. Binnen een uur knapte ik op. Ik zag steeds helderder en kon weer praten. Wat een heftig spul is dat zeg!

“Hallo, met de mama van Ivo”

Ik mocht naar de neonatologie afdeling waar Ivo lag, een kamer voor mij alleen. Ik kreeg uitleg over alle dingen in mijn kamer inclusief hoe de telefoon werkte en hoe ik naar de couveusekamer kon bellen om te vragen hoe het met Ivo ging. Ze was mijn kamer nog niet uit of ik hing al in de telefoon. Ik voelde namelijk voor het eerst dat mijn buik leeg was en dat ik moeder was geworden. Mijn  kind, waar is mijn kind?! Ik wil het bij me! Ik belde naar de couveusekamer. Ze namen op en ik zei voor het eerst in mijn leven; “hallo, met de mama van Ivo”. De tranen rolden over mijn gezicht toen ik me dat besefte. Ik was mama! Ze reageerde heel enthousiast en was binnen 10 minuten met Ivo in zijn bedje bij me. Laat hem maar in zijn bedje, zei ze, hij is moe. Ze ging weg met de mededeling dat ze over een half uurtje terug zou komen om hem op te halen. Ze trok de deur achter zich dicht en ik heb Ivo met één hand, omdat ik niet omhoog kon, uit zijn bedje getild en bij me gepakt. Voor het eerst voelde ik echt mijn kindje tegen me aan, zo warm en zacht. Ik hoorde zijn geluidjes en rook zijn geur. Ik heb gezongen voor hem en wel 100 keer gezegd dat ik zo blij met hem ben en zo veel van hem hou.

De dagen daarna ging het elke dag beter. Ivo groeide goed en ik knapte aanzienlijk op. Ik kwam op een tweepersoons kamer waar ik alle visite mocht ontvangen. Wel was ik erg emotioneel. Ik bleef maar huilen. Gelukkig was er een lieve neonatologie medewerker, een oud klasgenoot van mij van de basisschool, die er oog voor had. Ze verwees mij en mijn man naar een kamertje verderop in de gang waar we rustig samen konden zijn met Ivo.

Later die week hadden we een afspraak om de video die ze van Ivo hadden gemaakt na zijn geboorte, terug te kijken. Ik had natuurlijk veel gemist omdat ik zo ziek was en op een andere afdeling lag. Ik werd enorm emotioneel tijdens het kijken van de film. De vrouw vroeg me wat me zo raakte. Ik zag Ivo, ons kind, voor het eerst in zijn blootje. De vrouw schrok er best van en is meteen in overleg gegaan met de afdeling. Diezelfde dag nog is Ivo in zijn blootje op mijn borst gelegd. Wat een mooi moment…….

Na twee weken mochten we naar huis, beiden in goede gezondheid. Ik had nog wel veel rust nodig maar kon echt genieten van Ivo.

De arts zei dat het niet zoveel voorstelt

Na enige tijd moest ik op controle bij de gynaecoloog. Ik had vragen. Ik liep vooral met de vraag; wat is er nou eigenlijk gebeurd? Waar kwam die zwangerschapsvergiftiging vandaan? Wat is er met mijn lichaam gebeurd? En hoe lang heeft het nodig om te herstellen? De arts zei dat het niet zo veel voorstelt. Dat ik me er niet druk om moest maken en dat mijn lichaam vanzelf weer zou herstellen. Ik klapte dicht en slikte alle andere vragen in. Daardoor onderschatte ik mijn herstel en ging ik, achteraf gezien, te snel weer aan het werk. Ik kreeg een terugval en moest opnieuw opbouwen.

Een tweede zwangerschap

Twee jaren verstreken. Ik voelde me weer een stuk beter en ik raakte zwanger van ons tweede kindje. Een erg pittige zwangerschap. Ik was vrijwel meteen vermoeid en voelde in de eerste maanden al vergelijkbare signalen met de  eerste zwangerschap. Ik sprak mijn onrust uit bij de gynaecoloog. Zij gaf aan dat een tweede keer HELLP vrijwel onmogelijk was. De kans dat iemand het krijgt tijdens de eerste zwangerschap is groter dan iemand die het al een keer gehad heeft. Mijn lichaam zou het herkennen en dus niet nog eens laten gebeuren. Ik moest het uit mijn hoofd zetten want het zat tussen mijn oren. Ik voelde me vreemd. Mijn gevoel matchte niet met het verhaal van de arts. Toch probeerde ik het uit mijn hoofd te zetten. De arts heeft immers altijd gelijk…..

20 februari 2011, ik voelde me niet lekker. We hadden afgesproken om met vrienden de bossen in te gaan. Ik zei tegen mijn man dat ik niet mee zou gaan. Ik ging lekker even liggen op de bank en hij zou samen met Ivo gaan. Eerder dan verwacht kwamen mijn man en Ivo weer thuis met de mededeling dat onze vriendin, werkzaam als verpleegkundige, bezorgd was en zei dat ik voor de zekerheid toch mijn bloeddruk moest laten meten in het ziekenhuis. Ik belde het ziekenhuis met het verhaal en ze gaven aan dat ik helemaal gecheckt moest worden aangezien mijn eerste zwangerschap met HELLP is afgelopen. We werden om 18:15 verwacht. Ik was verbaasd. Een tweede keer HELLP zou toch niet kunnen? De oppas kwam voor Ivo en ik zei dat ik hem strakjes nog kusjes zou komen geven als we terug zijn uit het ziekenhuis.

Onderweg werd ik steeds zieker. Dezelfde tests werden uitgevoerd toen we in het ziekenhuis waren gearriveerd. De uitslag; we gaan jullie kindje vanavond nog halen, je hebt een tweede keer HELLP. Ik schrok, hij moest nog 6 weken in mijn buik zitten, en voelde me ook boos. Dat liet ik al snel gaan omdat ik me zo ziek voelde. De echo wees uit dat het met ons kindje goed ging en dat hij groot genoeg was om geboren te worden.

Floris

Ze maakten me klaar voor de operatiekamer en onderweg, om 23:45, vroeg ik aan de verpleegkundige of hij nog vóór of na middernacht geboren zou worden. Dat werd dus na middernacht want om 00:15, op 21 februari dus, werd Floris gezond geboren. Omdat hij zo vroeg was moest hij de couveuse in, maar dat was maar voor even. Wat een sterk mannetje. Hij wilde zich al omdraaien en dronk op eigen kracht uit een flesje.

Mijn herstel verliep beter deze keer omdat ik voorafgaand aan de operatie had aangegeven geen magnesium te willen. De arts was het er niet mee eens maar ik was vastberaden. We maakten de afspraak dat we het één dag mochten proberen. Als mijn gezondheid achteruit zou gaan moest ik alsnog aan de magnesium. Heel even leek het erop dat het bergafwaarts ging. De arts wilde me magnesium geven. Ik wilde het toch nog even uitstellen, ik wist zeker dat het goed zou komen. Gelukkig knapte ik op, de artsen waren verrast.

Na twee weken mochten we naar huis. Ook Floris mocht mee, ook al was het plan hem nog in het ziekenhuis te houden tot aan de oorspronkelijk uitgerekende datum. Ik was vastberaden. Ik ga niet weg zonder Floris, we gaan samen naar huis. En zo geschiedde. Wat een geluk, ons gezin was compleet……

De energetische reden

Voordat ik zwanger raakte van ons eerste kind was ik nog niet bezig met spiritualiteit en was ik me al helemaal niet bewust van het energetische stuk. Dat kwam eigenlijk pas na de geboorte van ons tweede kind. Nu ik na 12 jaar een aantal lagen heb mogen ont-wikkelen, en meer te weten ben gekomen over deze manier van kijken en leven, zie ik de oorzaak en de reden van mijn zwangerschapsvergiftiging(en).

Ik was een vrouw die haar ware emoties niet toonde. Ik voelde me daarvoor niet veilig genoeg hier op aarde. Dit is gebeurd omdat ik in mijn beleving weinig tot geen erkenning kreeg. Ik creëerde een manier om erbij te horen en stopte daarmee mijn echte ik weg. Ik nam meningen van anderen aan voor waarheid en werd daarin zelf dus steeds kleiner.

De energetische oorzaak van zwangerschapsvergiftiging is dat je voorafgaand aan je zwangerschap al in een soort van gevangenis zat. Die gevangenis was ik zelf. Ik had geen contact met mijn lichaam dus was ik bang. Bang voor wat er in en met mijn lichaam gebeurde. Tegelijkertijd voelde ik me zo ontzettend verantwoordelijk dat ook daar een angst uit voortkwam. Die angsten en dus die gevangenis, zijn in die maanden gaan groeien tot de drang om te bevrijden. Ik voelde me ondergedompeld in emoties. Geen lucht krijgen, geen grip op wat zich in mijn lichaam afspeelde en daardoor nog meer angst voelen. Alle kanten heen geslingerd worden in de medische wereld, geen idee hebben wat er gebeurt, omdat ik niet in contact was met mezelf. Ik voelde boosheid richting de medici maar eigenlijk was die boosheid voor mijzelf bedoeld. IK was degene die mezelf gevangen hield al die tijd. IK was degene die niet vertrouwde op mezelf en daardoor angsten creëerde. IK was dus zelf degene die zei; “hier ben ik, doe maar met mij wat jullie willen”.

Tijdens de tweede zwangerschap herkende ik de signalen uit mijn eerste zwangerschap, en toch liet ik me weer leiden door de medici. Dus kwam datzelfde thema nog eens langs. In de hoop nu wel te worden gezien. Gelukkig had ik de lessen van de eerste keer goed in mijn oren geknoopt en stond ik erop geen magnesium te willen. Ik kreeg flink tegengas maar bleef bij mijn gevoel. Die drang, dat gevoel van weten dat het goed komt zonder de magnesium, is niet te beschrijven. Maar één ding is zeker; ik was in contact met mijzelf.

Ik was bevrijd uit de gevangenis van emoties. Sinds die dag ben ik gaan groeien. Langzaam aan kwamen de laagjes los. Steeds duidelijker werd mijn kijk op mezelf en daarmee op de wereld. Het gevoel van verstikking komt heel soms nog wel eens kijken. Dat is in tijden dat ik niet goed met mezelf ben verbonden. Dan laat ik me te veel leiden door anderen. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Een les die ik de rest van mijn leven bij me draag, en me nog steeds herinnert aan het feit dat contact maken met mezelf van levensbelang is.

Authenticiteit

Wat is authenticiteit eigenlijk? Ze zeggen dat het betekent dat je trouw bent aan je eigen persoonlijkheid, aan je karakter, aan jezelf.  Zonder je te laten beïnvloeden door de buitenwereld. Dat is nogal wat. Ik vraag me af of iemand helemaal authentiek kan zijn en blijven.

Je wordt authentiek geboren. Puur, een onbeschreven blad. Vanaf dag één schrijven mensen op jouw blad. Die aantekeningen neem je mee, onbewust. En dat gaat zo door totdat je erachter komt dat je een eigen ik hebt, of zelfs nog langer. Je kan niet zomaar alle aantekeningen uitgummen. Sommige zijn namelijk met dikke stift neergezet en hebben veel invloed op je leven. Deze aantekeningen in combinatie met jouw eigen ik, vormen jouw karakter, hoe je bent. Dus helemaal authentiek zijn kan haast niet denk ik. Proberen zoveel mogelijk je hart te volgen, dat kan wel. Je hart spreekt namelijk altijd de waarheid. Maar hoe doe je dat? Dat is best lastig als je dat niet hebt meegekregen van thuis uit. Dan heb je vaak zoveel aantekeningen op je blad staan, dat je hart ver te zoeken is. En toch kan het, als je maar wilt. Bekijk die aantekeningen eens goed en vraag jezelf af of ze gebaseerd zijn op de waarheid. Je hoeft ze niet uit gummen, ze horen bij jou. Maar je kunt wel de regie pakken over deze aantekeningen.

Ik zie het leven als een pad dat je bewandelt. Een pad met vlakke stukken, bochten, heuvels, kiezels, keien, zijweggetjes, bergen, water, gras, bloemen, ravijnen en tunnels. Dit pad is dus niet vlekkeloos. Soms voel je je goed en wandel je vrolijk en makkelijk verder terwijl je heerlijk van het uitzicht geniet. Dan stroomt de energie door je lijf en komt al het goede en gewenste voorbij. En soms kom je een obstakel tegen, een kei of misschien wel een heuvel, ravijn of berg. Dat wandelt een stuk minder prettig, en het mooie uitzicht is dan ook ver te zoeken. Op dat soort momenten is het lastig authentiek te zijn. Waarom? Omdat een obstakel er vaak voor zorgt dat je bij jezelf verwijderd raakt. En authenticiteit vraagt om verbinding met jezelf. Meestal als je zo’n obstakel hebt getrotseerd, alleen of met hulp van anderen, ben je weer meer met jezelf verbonden. Zo’n hobbel in je weg is dus eigenlijk een kans om die verbinding te herzien en verbeteren. Je wordt verplicht het gesprek met jezelf aan te gaan. Of het nu een kort overleg is, een kiezeltje of laag heuveltje, of een diepgaand gesprek, als je langs de kant bent gaan zitten omdat je denkt niet meer verder te kunnen lopen bijvoorbeeld. Of misschien ben je wel uit de bocht gevlogen omdat je veel te hard ging. Al deze gebeurtenissen zijn er vóór jou, om je te laten groeien, om je steeds een beetje dichter bij jou authenticiteit te brengen. Vaak zien mensen deze obstakels als irritant, storend of zelfs als kwade geest die tegen je is en je expres treitert. Natuurlijk wil je niet dat je wandeling bruut verstoord wordt. Dan is het logisch dat je er alles aan wilt doen om dat obstakel weg te halen of te omzeilen, zodat je er geen last meer van hebt en lekker door kunt wandelen. Maar hoe jammer is het dat je zo’n kans voorbij laat gaan? Misschien mis je daardoor de afslag wel. En ja, het is vaak pijnlijk en zwaar. Maar Laat je niet afleiden door je ego of door anderen. Verbind je met je zelf en voel wat nodig is. Durf beslissingen te nemen puur op gevoel. En durf het te zeggen als je het niet alleen kunt. Dat is niet stom of slecht, juist niet. Handelen vanuit je authenticiteit is juist krachtig en moedig!

Omarm het leven in al haar glorie. Bewandel je pad met een open blik en vertrouw op wat komen gaat. Kijk om je heen zodat je kunt genieten van het uitzicht. Sta stil bij een obstakel. Neem de tijd en maak verbinding met jezelf. Laat je gevoel spreken en vraag jezelf af wat je nodig hebt om dit obstakel te overwinnen. Durf bang te zijn. En bovenal…. wees trots op jezelf als je bent gegroeid ten opzichte van de dag van gisteren. Dat is voor mij authentiek zijn.

Wet van aantrekkingskracht

Het einde van het jaar is in zicht. Een periode waarin veel mensen vooruit gaan kijken. Vooruit het nieuwe jaar in. En dat is mooi. Mooi omdat het goed is om plannen te maken, om al voor je te zien wat je wilt gaan doen in het nieuwe jaar. Want als je visualiseert doe je eigenlijk een bestelling in de catalogus van het universum. Nu zie ik je denken; huh? Hoezo? Maar zo simpel is het echt! Je bestelt iets online, bijvoorbeeld nieuwe schoenen, je betaalt….en het wordt bij je bezorgd. Ook vaak nog op jouw gewenste moment. Visualiseren over je wensen werkt precies hetzelfde. Je ziet voor je wat je wilt bereiken (je bestelt iets online), je handelt ernaar (je betaalt)….en het gebeurt (het wordt bij je bezorgd). Als je iets bestelt is het wel de bedoeling dat je al voelt hoe het is om het te hebben of het al te kunnen. Waarom? Omdat een bestelling vanuit je hart duidelijker bij het universum binnenkomt dan een bestelling vanuit je hoofd. Dan roep je wel iets maar voel je het niet. En als jij het zelf al niet voelt, hoe moet het universum het dan aannemen? Je bestelt toch ook niet blind een paar schoenen? Je zoekt op kleur, maat, comfort, etc. Anders weet de schoenenwinkel niet welke schoenen je wilt hebben. Dan sturen ze maar wat omdat jij onduidelijk hebt besteld. Er zit geen tolk ofzo die jouw wens probeert te vertalen. Die verantwoordelijkheid ligt bij jezelf. En laat het niet bij één keer bestellen. Je herhaalt je bestelling regelmatig, misschien wel dagelijks. Dat helpt! (niet met die schoenen natuurlijk, dat snap je 😉)

Deze manier van realiseren heet werken met de wet van aantrekkingskracht. The law of attraction.

Deze wet werkt ook als je je zorgen maakt. Zorgen maken is eigenlijk onbewust iets wensen wat je niet wilt. Het universum kent geen onderscheid. Mensen hebben vaak de neiging om te denken (lees; visualiseren); “oh als komend jaar maar niet zo ellendig wordt als het vorige”.  Of; “Ik hoop niet dat ik mijn baan kwijt raak”.  Ga er dan maar vanuit dat er iets in die trend gaat gebeuren want het universum kent het woord ‘niet’ dus niet. Je bestelt het zelf. Vooral ook omdat je dat doet vanuit je hart. Je voelt heel sterk de angst voor die gebeurtenis. Je kunt al helemaal voelen hoe het zou zijn als dat zou gaan gebeuren. Dat zijn dus alle ingrediënten voor een goede bestelling.

Een mens is als een magneet. In visualisaties maar ook in gelijke aantrekken. Mensen met een gelijksoortige wens, of mensen waarin jij iets ziet wat jij zelf wel zou willen hebben of kunnen. Ga maar na in jouw omgeving. Klopt hè? En als blijkt dat de gelijkenis minder wordt, dan zul je merken dat de relatie ook minder wordt. Er is geen aantrekking meer. Dat hoeft niet altijd in een liefdesrelatie te zijn natuurlijk. Dat komt voor in alle vormen van relaties. Vriendschappen, collega’s, kennissen, etc. Je wandelt een periode met elkaar mee, en als dat niet meer nodig is (als je hebt geleerd wat nodig was) dan scheiden de wegen en kom je weer anderen tegen. Groeien heet dat, vooruit gaan. Een mens wil van nature vooruit. Als je geforceerd in de relatie blijft sta je stil op dat vlak, en dat wringt.

Vooruitkijken….visualiseren….heerlijk! Maarrrrrr kijk ook achterom. Kijk hoe jouw jaar is verlopen. Is er veel gebeurd of was het een rustig jaar? Wat geweest is is geweest, daar kun je niets meer aan veranderen. Maar het zal je blijven achtervolgen als je de lessen er niet uit hebt gehaald. Dan zal er het komende jaar iets vergelijkbaars gebeuren waardoor je de les misschien wél zal zien. En natuurlijk is het fijn om soms iemand aan te wijzen als verantwoordelijke voor wat er met jou gebeurt. Want het is nog knap lastig om dat allemaal bij jezelf te houden. Maar dat mag ook. Niemand heeft ooit gezegd dat het allemaal zo makkelijk is. Vergeef jezelf als het je even ontglipt en gun jezelf het vallen en opstaan. Daarmee houd je de regie van jouw leven in eigen handen. Bestel bewust en ontvang met open armen. Neem je tijd om te kijken en geniet van jouw nieuwe jaar.

Durf jij bang te zijn?

Een tijdje geleden zat ik met mijn schoonzus bij een voorstelling van Veldhuis en Kemper. Een te gekke show waarin veel gebeurt. Ik werd geraakt door de liedjes die ze zongen en speelden. Het liedje ‘hippe shit’ vond ik fantastisch, en nog steeds. Ik draai het regelmatig omdat ik er blij van word. Een liedje van en over deze tijd, gezien en gezongen door veertigers. Ben ik natuurlijk ook sinds kort 😊. Echt zo goed!

Maar er was nog een liedje; ‘Ravijn’ genaamd. Die tekst ontroerde mij. Waarom? Omdat het zo waar is. Het nummer gaat over risico durven nemen, je eigen weg kiezen, anders doen dan de rest of anders dan er van je verwacht wordt. En niet om rebels te doen maar omdat het zo voelt. En daar is lef voor nodig, dat weet ik maar al te goed. Daarom raakte het mij zo. Ze zingen; “de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn. En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn”. Die ging recht mijn ziel in. Dat komt omdat het zo ontzettend herkenbaar is voor mij en waarschijnlijk voor vele anderen. Om verder te komen in je leven moet je het oude achter je kunnen laten, na het vastgehouden te hebben, om vervolgens een nieuwe stap te zetten. Dat is nog  best spannend. Het is maar al te fijn en veilig om dat oude veilige stukje lekker bij je te houden en achterover geleund in je stoel te wiegen. (met thee en pantoffels uiteraard 😉) Maar ja, kom je dan verder? Bereik je dan wat je eigenlijk heel graag wilt? Nee, natuurlijk niet. Je moet uit die schommelstoel komen en je stoute schoenen aan trekken. De weg op, richting dat ravijn, om die bloemen te plukken. En als je daar dan staat….langs dat ravijn….zal daar ook het mooiste uitzicht op je dromen zijn. Ook dat is een stukje tekst uit het liedje. Dat uitzicht zal je een boost geven van hier tot weet ik veel waar! Vul jij het maar in. Die energie, het gevoel van overwinning, dat je hebt gedurfd keuzes te maken, zal je de weg wijzen. En dan is het aan jou om koers te houden.

Natuurlijk zijn er verleidingen en zijweggetjes, en dat hoort er bij. De weg is geen rechte lijn, in tegendeel zelfs. Bereid je voor op geschaafde knieën en heel wat druppels zweet. Deze weg bewandelen gaat maar zelden zonder pijn. Ik durf eigenlijk wel te zeggen…eigenlijk nooit. En het ene obstakel is groter dan het andere, dat is zeker zo. Dat ligt dan midden op je weg zodat je er niet langs kunt. Ga dan niet zitten mokken en zeggen dat het nu niet meer kan. Of dat als het zo moet je er geen zin meer in hebt. Neem de tijd en ruimte om te kijken naar dit obstakel, deze hobbel in je weg. En ook daar gaat het niet altijd makkelijk. Je zal creatief moeten zijn om erachter te komen waarom deze hobbel er is. Als je daar achter komt verdwijnt hij vaak al vanzelf waardoor je door kunt lopen, op wat voor manier dan ook. 

Een belangrijk punt is nog dat tijdens het bewandelen van jouw weg richting dat ravijn, die schaafwondjes en zweetdruppels best zichtbaar mogen zijn voor je omgeving. Social media staat natuurlijk vol met foto’s en berichten waarin staat dat het leven altijd leuk en gezellig is. Mensen hebben de neiging om dat zo over te laten komen. Het leven is ook leuk en gezellig, zeker wel, maar er zijn ook momenten waarop het leven niet zo leuk is. Dat het schaafwondje niet te verhelpen is met alleen een pleister. Dan heb je even iemand nodig die met je meeloopt of je wonden verzorgt. En dat is oké. Durf om hulp te vragen, dat verbindt.

Zonder downs geen ups, zonder donker geen licht, zonder dalen geen bergen. Accepteer dat het zo zal gaan en je wandeling zal een stuk minder zwaar zijn. En wat Jochem Meijer nog mooi verwoordde laatst; “de weg er naar toe is net zo mooi als het eindstation. Vergeet niet af en toe om je heen te kijken en van het uitzicht te genieten”. En dat is ook zeker zo. Focus op je doel is prima, dat heb je nodig. Maar maak je reis zo aangenaam mogelijk door te genieten van de mooie dingen die je onderweg tegen komt…….

En dan is nu mijn vraag aan jou.....durf jij bang te zijn?

Intuïtie

Intuïtie

Ken je dat gevoel? Een gevoel van onbehagen. Zo’n gevoel dat je eigenlijk niet kunt verwoorden. Nu is een gevoel altijd wel lastig te verwoorden vind ik, dus ik heb besloten dat niet meer zo vaak te proberen. Scheelt een hoop tijd, energie en raar kijkende gezichten. Maar goed, dat ter zijde. Iedereen heeft wel eens een onbehaaglijk gevoel. Ik heb dat bijvoorbeeld bij bepaalde mensen of als ik een keuze moet maken (of al heb gemaakt). Maar ook wel eens als ik ergens mee bezig ben, bijvoorbeeld een activiteit op school bij één van de kinderen of tijdens een film of lezing. Dat gevoel is je intuïtie, de stem van je ziel. Die stem vertelt je op zo’n moment dat je ergens mee bezig bent wat ver bij je vandaan staat. Of dat die persoon iemand is die totaal niet bij je past, of zelfs kwaad zou willen of zo. Als ik zo’n gevoel heb ben ik ineens heel alert. Ik ga dan heel bewust kijken naar wat er eigenlijk gebeurt. Ik ga dan als het ware even boven de situatie hangen waardoor ik het wat duidelijker zie. Als ik dat niet doe sta ik er dus met mijn neus bovenop waardoor ik mijn gezichtsveld dus minimaliseer of zelfs soms blokkeer. Denk eens aan het bekijken van een schilderij. Als je daar heel dichtbij staat zie je een klein stukje van dat schilderij. Ga je op afstand staan zie je het totale schilderij en daarmee ook meteen wat de boodschap van dat schilderij is. Ik zie mezelf dan als een adelaar boven mezelf in die situatie zweven. Het werkt echt super goed want dan zie ik dus ineens alles. Ik zie waar ik mee bezig ben. Een inzicht krijgen heet dat dan.

Die innerlijke stem, je intuïtie, is dus super handig en onmisbaar. Ik zie het als een soort van zintuig die de bries die voorbij komt om jou iets duidelijk te maken, oppikt. En dat zintuig geeft dat dan door aan jou, middels die innerlijke stem. Door dus goed te luisteren naar dat gevoel, die stem, maak je keuzes die goed voor je zijn en zet je weer een stapje voorwaarts. En dat is wat mensen willen, vooruitgang boeken, ontwikkelen, groeien. Als je stil staat is dat voor heel even fijn, dat geeft rust en ruimte om alles weer even te overzien. Maar dat stil staan mag niet te lang duren. Dat gaat wringen en knellen, en dat geeft onrust. Dat is ook zo’n intuïtief gevoel. Als je op zo’n moment naar dat onrustige gevoel zou gaan kijken zie je waarschijnlijk dat je stil staat. In je werk bijvoorbeeld of in je relatie. Door ernaar te kijken erken je het gevoel en zal het zich niet groter maken om bij je in beeld te komen. Dat kan erg verhelderend zijn. Als je het negeert kan het zich echt groot maken. Zo groot zelfs dat je er lichamelijke klachten door kunt krijgen. En dat gaat best ver. Maar dat is weer een verhaal apart.  

Wat wel zo is, is dat het niet altijd fijn is om dit soort dingen te constateren, want het betekent dat je in actie moet komen. Er moet iets gaan veranderen. En veranderen is dus het ene loslaten om ruimte te maken voor het andere. Dat voelt niet altijd even fijn want vasthouden aan het oude voelt altijd zo lekker veilig. Maar ja, dan kom ik met de uitspraak van Einstein; “als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg”.

Iedereen heeft een zielenstem, een intuïtie, een onderbuikgevoel. Maak er gebruik van. Het maakt het leven zoveel mooier.

Loslaten of anders vasthouden?

Het is herfst, het seizoen van het loslaten. Op de één of andere manier krijg ik bultjes van het woord ‘loslaten’. Hoezo laat je iets los? Wat gebeurt er met dat ding als je het los laat? Valt het dan naar beneden? Kapot op de grond? Of vangt de gene die toevallig net langs loopt het voor je op? Het moet toch ergens blijven neem ik aan. Het is van jou anders had je het niet vast….toch?

Ik praat liever met de term; ‘anders vasthouden’. Het is niet voor niets bij jou dus zorg ervoor dat het je gaat passen. Dat je het vast kunt houden en er iets mee gaat doen. Niet zo krampachtig, daar krijg je spierpijn van en een zere nek en schouderpartij (zoals ik heel vaak heb). Nee gewoon op de manier dat je het mee kunt dragen, in je tas die je hebt gekregen toen je geboren werd, of zelfs al eerder. En als je het zo weet te vormen dat het ook daadwerkelijk in die tas past, en je het dus niet de hele dag vast hoeft te houden, is het helemaal niet meer zo vervelend en zwaar.

In die tas zitten je ervaringen, je gebeurtenissen, je betekenissen, je leven. Als je in die tas kijkt zie je de weg die je al hebt bewandeld met alle hobbels, zijweggetjes en rotsen die je hebt moeten trotseren. En die obstakels heb je nodig. Die heb je nodig om vooruit te komen. Je leert ervan en het maakt je telkens weer een beetje mooier en sterker. Het is de kunst om ook daadwerkelijk te kijken waar je staat op je weg, naar de obstakels die je nu te trotseren hebt. Kijk goed naar alles wat je vast hebt. Kijk met aandacht zodat je een goed beeld krijgt. Wie of wat is er nodig om dit obstakel vorm te geven? Als dat lukt, waar overigens best veel tijd en lef voor nodig is, past het uiteindelijk in je tas. Het heeft geen zin om het niet aan te gaan en je kop in het zand steken. Je  kunt dan niet verder lopen. Is sowieso lastig natuurlijk als je met je kop in het zand staat 😉, maar die rots gaat niet uit zich zelf aan de kant hoor. Die is heel zorgvuldig op jouw weggetje gedropt.

Nu hoor ik je denken, “ja hallo, dat is makkelijker gezegd dan gedaan”. Klopt, dat is zeker zo. Maar dat is geen reden om alles maar vast te houden of het zonder te vormen gewoon te laten vallen. Dat is wel de makkelijkste en dus veiligste manier, dat weet ik.  Maar iedereen heeft zijn eigen obstakels, niet alleen jij. En sommige mensen hebben inderdaad best hoge bergen waar zo overheen moeten, en dan lijkt het oneerlijk verdeeld. Ik vertrouw erop dat ik krijg wat ik aan kan. Dat maakt me sterk en geeft me zelfvertrouwen. En lukt het je niet alleen? Vraag hulp van de mensen die langs de kant van je weg staan. Doe ik ook.  Je mag zelf kiezen wie er langs de kant mag blijven staan en wie er tijdje met je mee mag wandelen. Die jou een kontje mag geven om over die berg heen te komen. Aan de andere kant van die berg zal je sterker zijn waardoor je de tas, met weer een nieuwe mooie schat erbij, veel makkelijker kunt dragen. En kijk gerust nog eens terug in je verzameling, om te zien hoe alles erbij ligt. Het is mooi om te zien wat je allemaal bij elkaar gesprokkeld hebt waardoor je nu bent wie je bent. 

En dat mag met een lach en een traan, want dan ben je op je mooist……….